Η πανεπιστημιακή αστυνομία και το άσυλο.

Έχω υποστεί βία ελάχιστες φορές στη ζωή μου. Η μία ήταν στο Πολυτεχνείο, στην Πατησίων, γύρω στο 1988. Θυμάμαι, ήταν μια μέρα μετά από την ολοκλήρωση του βαψίματος του εξωτερικού των κτιρίων, όπου παρακολουθούσαμε κάποια από τα μαθήματα.

Τις προηγούμενες ημέρες οι ελαιοχρωματιστές είχαν ξεκολλήσει τις αφίσες, πάχους εκατοστών, από τους τοίχους, είχαν σβήσει τα συνθήματα και είχαν βάψει ομοιόμορφα όλες τις επιφάνειες.
Μπήκαμε στο συγκρότημα του ΕΜΠ και νιώσαμε ότι μπαίναμε σε ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο πανεπιστήμιο, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε τότε από τις ταινίες.

Βγαίνοντας, όμως, από το μάθημα, η ευρωπαϊκή μπογιά είχε χαθεί και οι φοιτητοπατέρες είχαν ήδη αρχίσει να επαναφέρουν το γνώριμο παραδοσιακό τοπίο. Ήταν τρία κομματικά στελέχη (δεν πρόσεξα αρκετά τα πρόσωπά τους για να διαπιστώσω αν αργότερα βουλευτοποιήθηκαν ή υπουργοποιήθηκαν) τα οποία κολλούσαν αφίσες, προφανώς για να σπάσουν την ομοιομορφίλα. Εγώ, χωρίς να σκεφτώ και πολύ, τους είπα, επί λέξη: “Ρε παιδιά, χθες τα βάψανε!” Ακολούθησε κόσμηση με επίθετα, τα οποία δεν μπορώ να αναπαράγω εδώ, και λαϊκή καταδίωξη, την οποία θυμάμαι ακόμα. Ευτυχώς, όταν, όπως ο καταδιωκόμενος στις ταινίες περνάει τα σύνορα, πέρασα την πύλη του Πολυτεχνείου που χωρίζει τον ελεύθερο πανεπιστημιακό από τον αστυνομοκρατούμενο λοιπό κόσμο, οι διώκτες μου με παράτησαν και γύρισαν στο αρχικό τους καθήκον.

Καθήκον τους, βέβαια, ήταν και η δίωξη μου και η καθύβριση και το λιντσάρισμα, αν με έπιαναν. Γιατί κάποια αρχή αναλαμβάνει πάντα τον σωφρονισμό των παραβατών και αν, για κάποιο λόγο, αυτή δεν είναι το κράτος, τότε, σύμφωνα με τον απαράβατο νόμο της ζούγκλας, αναλαμβάνει ο ισχυρότερος. Γιατί η φύση του ανθρώπου απεχθάνεται τα κενά εξουσίας.

Για να γυρίσουμε στην ιστορία μου, εγώ συμμορφώθηκα στους νόμους των φοιτητοπατέρων (οι οποίοι δεν ήταν κατ’ ανάγκην φοιτητές), έκανα μαθήματα όποτε μου το επέτρεπαν και με όποιες συνθήκες μου επέτρεπαν και αποφοίτησα, όπως και όσοι εξ αυτών ήταν φοιτητές. Κατάλαβα ότι ο δικός τους τρόπος εκμάθησης, δια βοής, ταραχών και αφισοκολλήσεων ήταν τελικά το ίδιο αποτελεσματικός με τον δικό μου.

Σημειωτέον ότι ποτέ στη ζωή μου δεν μου έχει ασκήσει βία, ούτε μου έχει καν υψώσει τον τόνο της φωνής, όργανο της τάξης. Ακόμα και σε τρεις περιπτώσεις, που εγώ διαμαρτυρήθηκα έντονα σε αστυνομικούς για απραξία, εκείνοι συμμορφώθηκαν, χωρίς αντιρρήσεις. Οι φοιτητές – και μη – που, αυτόκλητοι, διαφεντεύουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, προφανώς ακολουθούν το παράδειγμα του παλιού χωροφύλακα, τότε που η στολή είχε αξία και όλοι την έτρεμαν, όπως λένε και οι παλαιότεροι.

Τώρα, ως προς το πανεπιστημιακό άσυλο, την ελληνική πατέντα που έχει κατοχυρωθεί τόσο καλά, που καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να μας την κλέψει, τι μπορούμε να πούμε; Αν προτιμάμε να μας αστυνομεύουν οι πιο ισχυροί και τολμηροί “φοιτητές” και όχι οι εκπρόσωποι του κράτους, θα πρέπει τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να συνηθίσουν και αυτά, όπως και εμείς, στην ιδέα ότι θα ζουν μέσα στο πανεπιστήμιο στην καλύτερη με τις ελευθερίες του 1950 και στην χειρότερη με τις ελευθερίες του 10.000 π.Χ..